atrevíu , pps, agt, nm: atribiu,
atrividu,
atrivitu 1,
atriviu Definizione
tènnere su coràgiu, pigare s’alidantza de fàere ccn. cosa difícile, cun arriscu; betare is manos apitzu po iscúdere, fàere gherra a unu
Sinonimi e contrari
aconcaditu,
arriscadu,
assudu,
atrividitu,
atzilosu,
prontudu,
isprontiu,
sfaciu,
tastilau
/
cdh. atriutu
| ctr.
cobardu,
timarosu,
timigiolu
2.
atrivida sa manu chi l'at tenta a s'iscarada, sa crabita chi mi che ant furadu! ◊ ómine, cun s'elétricu atrividu no sias: no lu toches si su filu est nudu o male bestidu! ◊ cancu capu de is prus atrivius fatuvatu itzerriàt a boxi manna "Saluto al duce!" e totus arrespundiant "A noi!"◊ isse fit su piús atrividu e su piús rebbestu, neunu aiat bastante atza pro lu cuntrastare (N.Falconi)
3.
fuant buchemelis iscundias de ous e atrivias de cabonischedhus pitius
Etimo
spn.
Traduzioni
Francese
audacieux,
hardi
Inglese
audacious
Spagnolo
atrevido
Italiano
audace,
intrèpido
Tedesco
mutig.
