cuncódria , nf: cuncóldia,
cuncórdia Definizione
su istare o andhare a cumone e acórdiu, su èssere de sa matessi idea; sa manera de si bestire o de pònnere su bestimentu; genia de prendha de prata, a cadena, cun apicone, o àteru chi si ponet in bestimentu; aparíciu chi serbit a calecuna cosa e, su pl., totu su chi serbit po fàere sa farra: sedatzos, cherrigu, terudha, e àteru, ma fintzes unas cantu cosas pigadas impare
Sinonimi e contrari
armonia,
pache,
unione
| ctr.
iscórriu,
iscuncórdia
Modi di dire
csn:
èssere de cuncórdia = a cuncórdia, de acordu, cuncordos; amori e cuncórdia = una zenia de fiore (Amaranthus tricolor); preparai is cuncórdias = ammanitzare totu sos trastes chi serbint pro farinare
Frasi
daghi fiant de cuncórdia, s'isposu andhaiat a dommo de s'isposa ◊ s'intzaurrat de gana bella e, cun su trabballu e sa cuncódria de sa genti, de cuss'arrogu de terra ndi at fatu un'ispitzuedhu de paradisu ◊ custa est cuncóldia e istima de frades
2.
a is giòvunus, po cumenti si bistint, fait a dhis fai s'alimúsina: ita mi siat sa cuncódria! ◊ su tiàulu e chi s'at nàsciu cun cuncódrias e totu, crei ca cuncunu de cussus Balillus si pinnicat a crutzu!
3.
in cortili dhoi tengu sa cuncódria po arrustiri, aici no feus fumu aintru de domu
Etimo
itl.
Traduzioni
Francese
concorde
Inglese
concord
Spagnolo
concordia
Italiano
concòrdia,
insième (nm.)
Tedesco
Einigkeit,
Gesamtheit.
