bríncu , nm Definitzione móvia de botu, a cropu, chi si faet mescamente inartandhosindhe de terra, calandho de artu a terra o faendho unu passu longu meda a peis pesaos; fintzes decisione perigulosa, arriscada / min. brincaredhu, brinchighedhu Sinònimos e contràrios bótiu, brinche, brínchidu, brínchili, giagu 2, sàdhidu, sàltidu, sédhida Maneras de nàrrere csn: betare, iscúdere, fàghere unu b. = fai unu sàrtidu; andhare a brincos = a sachedhadas, coment'e brinchendhe, o fintzas cambendhe cosa chentza fata, fata male, a arrogus e a mússius; fàghere a b. e a terra = ghetaisí cun lestresa meda (comenti a chini si nd'isciumbullat de su letu); zúghere su coro a brincos = a bàtidas lestras Frases su pudhedru fit reu reu cadredhendhe a brincos ◊ pro mi ndh'essire dai cussu fogu tiro unu brincu e a su caminu! ◊ at fatu unu brincu e petzi che l'apo bidu a s'àtera bandha de su riu! ◊ su muru fit artu, epuru l'at fatu a unu brincu in tundhu! 2. si faghes cussu brincu ti costat su machine! (G.Raga) 3. innanti de si bortulare su carru apo fatu a brincu e a terra ◊ li apo betadu una boghe e at fatu a brincu e a terra ◊ de s'assuconu fit tota note cun su coro a brincos che lèpere in sachedhu Ètimu spn. brinco.

«« Torra a chircare