brúncu , nm: bruncus Definizione
sa parte de sa cara in s'oru de sa buca
Sinonimi e contrari
fruncu,
murrighile,
murru,
mutzichile,
nuncu,
runcu 1
Modi di dire
csn:
pònnere b. a sa broca, a s'ampulla, a sa tzuca = bufai a bruncu, bufare in o dae s'isterzu; frunziri o tròciri su b. = fai is bruncus trotus, fàghere de murru pro cosa chi no piaghet; pònniri su bruncu in terra = rúere a buca a terra, o, in suspu, bídere su dortu solu a dannu fatu
Frasi
arrancu de muscedra, balla: incàpada dhi betaus bruncu! ◊ unu dh'agherrat a su nasu, s'atru dh'istringit a bruncus
2.
s'impiegau at cumentzau a fai bruncus trotus candu at biu totu cussa cambarada de genti aspetendidhu ◊ si frunzis su bruncu bolit nai ca no ti praxit su chi nau
Terminologia scientifica
crn
Etimo
ltn.
brunchus
Traduzioni
Francese
museau
Inglese
mug
Spagnolo
hocico,
morro
Italiano
muso
Tedesco
Schnauze,
Maul.
brúncu 1 , nm Definizione genia de orrugu de cosa chi abbarrat apustis segada o abbruxada, una parte; sa punta de unu monte Sinonimi e contrari arruncu, brechioni, nuncu / bica Frasi sa Santa no torrat berbu e sighit a mirare su brunchedhu de s'última candhela morimori 2. su Bruncuspina est su monte prus artu de Sardinna Terminologia scientifica slg.