brúncu , nm: bruncus Definizione sa parte de sa cara in s'oru de sa buca Sinonimi e contrari fruncu, murrighile, murru, mutzichile, nuncu, runcu 1 Modi di dire csn: pònnere b. a sa broca, a s'ampulla, a sa tzuca = bufai a bruncu, bufare in o dae s'isterzu; frunziri o tròciri su b. = fai is bruncus trotus, fàghere de murru pro cosa chi no piaghet; pònniri su bruncu in terra = rúere a buca a terra, o, in suspu, bídere su dortu solu a dannu fatu Frasi arrancu de muscedra, balla: incàpada dhi betaus bruncu! ◊ unu dh'agherrat a su nasu, s'atru dh'istringit a bruncus 2. s'impiegau at cumentzau a fai bruncus trotus candu at biu totu cussa cambarada de genti aspetendidhu ◊ si frunzis su bruncu bolit nai ca no ti praxit su chi nau Terminologia scientifica crn Etimo ltn. brunchus Traduzioni Francese museau Inglese mug Spagnolo hocico, morro Italiano muso Tedesco Schnauze, Maul.

brúncu 1 , nm Definizione genia de orrugu de cosa chi abbarrat apustis segada o abbruxada, una parte; sa punta de unu monte Sinonimi e contrari arruncu, brechioni, nuncu / bica Frasi sa Santa no torrat berbu e sighit a mirare su brunchedhu de s'última candhela morimori 2. su Bruncuspina est su monte prus artu de Sardinna Terminologia scientifica slg.

«« Cerca di nuovo