brúncu , nm: bruncus Definitzione
sa parte de sa cara in s'oru de sa buca
Sinònimos e contràrios
fruncu,
murrighile,
murru,
mutzichile,
nuncu,
runcu 1
Maneras de nàrrere
csn:
pònnere b. a sa broca, a s'ampulla, a sa tzuca = bufai a bruncu, bufare in o dae s'isterzu; frunziri o tròciri su b. = fai is bruncus trotus, fàghere de murru pro cosa chi no piaghet; pònniri su bruncu in terra = rúere a buca a terra, o, in suspu, bídere su dortu solu a dannu fatu
Frases
arrancu de muscedra, balla: incàpada dhi betaus bruncu! ◊ unu dh'agherrat a su nasu, s'atru dh'istringit a bruncus
2.
s'impiegau at cumentzau a fai bruncus trotus candu at biu totu cussa cambarada de genti aspetendidhu ◊ si frunzis su bruncu bolit nai ca no ti praxit su chi nau
Terminologia iscientìfica
crn
Ètimu
ltn.
brunchus
Tradutziones
Frantzesu
museau
Ingresu
mug
Ispagnolu
hocico,
morro
Italianu
muso
Tedescu
Schnauze,
Maul.
brúncu 1 , nm Definitzione genia de orrugu de cosa chi abbarrat apustis segada o abbruxada, una parte; sa punta de unu monte Sinònimos e contràrios arruncu, brechioni, nuncu / bica Frases sa Santa no torrat berbu e sighit a mirare su brunchedhu de s'última candhela morimori 2. su Bruncuspina est su monte prus artu de Sardinna Terminologia iscientìfica slg.