arràncu , nm Definizione
fragu chi andhat a sa cosa, prus che àteru malu, fintzes singiale ch'iscóviat calecuna cosa; su chi ndhe podet dipèndhere a is fígios de is mannos (arrancu de parentella)
Sinonimi e contrari
abbentada,
abbentu,
arrastu,
fracu,
pudescioi,
rànchidu 1,
seledu
Frasi
de s'istabbilimentu ndi lompiat un’arrancu malu ◊ arrancu de muscedra: incapat, dhi betaus bruncu! ◊ arrancu de gunnedha no mi ndi at andau mai ◊ fragat e narat: Arrancu de santu pigu! ◊ arrancu de arrosas in su mes'e maju ◊ no dhi posso intendhe prus s'arrancu!
2.
in custa chistioni dhoi at arrancu de pecau! ◊ innòi, de coja mancu s'arrancu!
3.
si at tirau a s'arrancu de su babbu, cussu piciocu est malu a coi!
Etimo
ltn.
rancor, -oris
Traduzioni
Francese
odeur
Inglese
scent
Spagnolo
olor
Italiano
odóre
Tedesco
Geruch.
arràncu 1 , nm Sinonimi e contrari
petone
Frasi
it'arrancu de bravura!
Etimo
spn.
arranque
Traduzioni
Francese
élan
Inglese
rush
Spagnolo
arranque
Italiano
slàncio
Tedesco
Schwung.
arràncu 2 , nm Definizione su arrancare, dificurtade a caminare, a fàere cosa / a. a bruncos = genia de mucu chi bogant is bruncos malàidos in su prumone, mala a essire, dificurtade a respirare bene.